Mala pruga je imala ogroman značaj u svakodnevnom životu običnog čoveka ovog područja. Danas to možda i nije moguće shvatiti. Pruga je uključivala ovaj deo Banata u krvotok Monarhije. Pomoću voza ljudi su jednostavno stizali do lekara, rodbine, prodavnica, pijaca, vašara u bližim gradovima kao što su Žombolj, Veliki Bečkerek i Temišvar. Postojala je mogućnost i za nastavak putovanja.
Mnogi od onih koji do tada nisu prešli ni granice svog sela, vozom su krenuli na prvo putovanje. Zahvaljujući razvijenoj železničkoj mreži, banatsko mleko i jaja stigli su do srca Evrope, čak do Švajcarske i Nemačke, a ugalj, drvo, kreč i raznovrsna roba iz evropskih metropola pristizala je u seoske prodavnice. Kasnije su srednjoškolci i studenti pomoću male pruge putovali do Subotice, Novog Sada, Beograda.
Tokom opšteg civilizacijskog razvoja, dostignuća voza na maloj pruzi ubrzo su prevaziđena. Stanovnici su ga često podrugljivo nazivali mlincem za mak, kanapskom železnicom, ali su ipak bili ponosni na njega. Susedna sela kroz koja nije prolazio voz, bila su u mnogo težoj situaciji. Za njih su zaprežna kola, bicikli i pešačenje preostali kao jedini vidovi transporta.
Da su ga redovno održavali, voz bi mogao saobraćati i danas, a robni saobraćaj bio bi u velikoj meri olakšan, a ovaj deo Banata koji je nemarno degradiran u najnerazvijeniji deo države, bio bi mnogo interesantniji i raznovrsniji. Ukidanje železničkog saobraćaja je opravdavano fiktivnim razlozima, provizorno obrazlagano nedostatkom novca.
Simpatični voz nostalgije bi mogao da saobraća između Žombolja i Zrenjanina…
Zgrade sagrađene duž nekadašnje uskotračne linije danas nikakao ne simbolizuju nekadašnji značaj ove železnice i njeno mesto u svakodnevnom životu područja.
Razvoj drumskog saobraćaja je u potpunosti potisnuo malu prugu, a nakon ukidanja saobraćaja na ovoj liniji, staničnim zgradama nisu dodeljene adekvtne funkcije, koje bi sačuvale strukturu objekata i asocirale na njihovu nekadašnju namenu. Mnoge građevine su vremenom srušene, druge su dobijale razne funkcije, kao što su kancelarije, porodične kuće, magacini, a neke stoje prazne, bez ikakve namene. Na objektima su uglavnom izvršene minimalne intervencije, koje do danas nisu uništile prepoznatljiva obeležja, karakteristična za železničke stanice iz perioda Austro-Ugraske monarhije. Uz manje izmene, objekti bi se mogli vratiti u prvobitno stanje.
