Stanice

Prijemne zgrade železničkih stanica su bile tipskog karaktera, jer su realizovane na osnovu centralnog tipskog plana. Objekti su bili inspirisani slikom Ružičasta kuća u odmaralištu Kamila Pisara (Camille Pissarro: La chalet, la Maison Rose).[1] Projekti objekata vicinalne železnice su nastali modifikacijom tipskih projekata MÁV-a (Mađarske državne železnice), i nastavljali su koncepciju tzv. „rastuće kuće”. Tipske građevine su bile svrstane u četiri kategorije različitih veličina, od kojih se svaka sastojala iz istog centralnog korpusa i aneksa, u zavisnosti od kategorije. Po ovoj logici, prijemni objekat IV razreda je imao istu površinu osnove kao središnji blok građevine I razreda. Proširivanja su uvek vršena duž bočnih fasada, koje su se pružale upravno u odnosu na pravac šina. Samo je građevina 4. kategorije bila prizemna, dok su ostale tri kategorije bile jednospratne. Upravo kod ovih najmanjih objekata, zbog nedostatka prostora, nisu bile razdvojene čekaonice I, II, i III razreda.[2] Projekti Torontalske vicinalne železnice su u nekim slučajevima odstupali od unapred definisanih tipskih projekata. Međutim, karakteristični detalji kao što je okulus u zabatu, ili imitacija kamena oko otvora i na uglovima objekata, pojavili su se i na ovim zgradama.

Pored prijemne zgrade, na železničkim stanicama je bilo više pomoćnih  zgrada kao što su magacini, radionice, vodotornjevi, bunari, pećnice, toaleti, stražarnice, stanovi železničara i skoro svaka stanica je imala i svoju baštu.

Prijemne zgrade na stanicama su obično građene od autohtonog materijala koji su karakteristični za pojedina mesta, te su u skladu sa tim objekti na liniji Veliki Bečkerek-Žombolj zidani od opeke i bili su malterisani. Dekoracija, najčešće imitacija kamena, takođe je izrađena u malteru. Interesantna je činjenica da su prijemne zgrade pokrivane velikim crepovima, dok je u tom periodu veći deo kuća u naseljima pokriven trskom, ili biber crepovima. Ovo se jasno vidi na pojedinim fotografijama, dok na projektima nije posebno naznačena materijalizacija. Nasuprot prijemnim zgradama, pomoćni objekti su često građeni od drveta, iako taj materijal nije bio rasprostranjen na ovom području.

Stanice uskotračne pruge i tipovi prijemnih zgrada bili su sledeći: Žombolj – objekat arhitekta Ferenc Pfafa (Pfaff Ferenc), Novi Žombolj – prijemna zgrada I kategorije koja je podignuta na mestu objekta IV kategorije, Julia majur – stražarnica, Nemačka Crnja – stražarnica sa kancelarijom i čekaonicom, Leona majur – stražarnica, Karolina majur – stražarnica, Nova Crnja – tipska zgrada IV kategorije, Janoš majur – stražarnica, Pal majur – stražarnica, Čestereg – tipski objekat IV kategorije, Banatski Dvor – stražarnica sa kancelarijom i čekaonicom, Begej Sveti Đurađ – stražarnica sa kancelarijom i čekaonicom, Katrina – stajalište u centru sela, Katrina – tipski objekat IV kategorije, Klek – stražarnica sa kancelarijom i čekaonicom, Klekk Ciglana – stražarnica sa kancelarijom i čekaonicom, Veliki Bečkerek Carinarnica – stražarnica sa kancelarijom i čekaonicom, Veliki Bečkerek Temišvarska ulica – stajalište, Veliki Bečkerek Hotel Kruna – stajalište, Veliki Bečkerek Trg Franz Jozefa – stajalište, Veliki Bečkerek Nemačka ulica – stajalište, Veliki Bečkerek Obala Begeja – zgrada sagrađena na osnovu posebnog plana na mestu tipske zgrade IV kategorije.[3]

Za svaku podignutu zgradu duž cele železničke pruge su rađeni precizni projekti,  pa čak i za magacine, pećnice, bunare i toalete. Projektna dokumentacija se danas čuva u Arhivi Mađarske državne železnice u Fondu za projekte. Kod svake železničke zgrade, a naročito kod onih koje su rađene po tipskom projektu, mogu se prepoznati određene zakonitosti kao što su simetrija, harmonija i proporcije delova građevina. Kod većine zgrada je kao modul, to jest osnova za proporcije najčešće korišćena širina otvora za prozore.

Zgrade koje su sagrađene na železničkim stanicama su omogućavale ekonomično putovanje, i rentabilnost pre svega u robnom saobraćaju. Posle otvaranja linije Veliki Bečkerek-Žombolj, vremenom su na stanicama podignute nove građevine, ili su proširivane već postojeće. Izgradnju je delom finansirala Torontalska vicinalna železnica, drugim delom opštine, ili veleposednik kroz čije imanje je ona prolazila, u ovom slučaju Endre Čekonjić. Ove gradnje su označavale povećan intenzitet saobraćaja, razvoj linije, a time i celog područja.