Mesto Aleksandrovo nije postojao pre Prvog svetskog rata, već je nastalo nakon toga. Naseljeno je dobrovoljcima rata, kao i stanovništvom iz okolnih sela, koji su mahom stizali uskotračnom prugom na stanicu Janoš majur. Kao mesto naselja, bila je određena teritorija između Janoš majura i pustare Bozito.
U samom mestu nije postojala železnička stanica, te je stanovništvo na početku koristilo stajalište Janoš majur, koje je od sela bilo udaljeno 2-3 kilometara, potom je voz stajao i kod Aleksandrova, ali na ovom stajalištu nije postojala nikakva zgrada. Opštinski predstavnici su 1932. godine podneli molbu za zidanje skloništa na železničkom stajalištu u Aleksandrovu, međutim do novembra te godine nisu dobili nikakav odgovor, te su odlučili da sklonište urade na svoju ruku. „Opštinski beležnik izveštava predstavništvo, da do danas[1] nije prispelo nikakvo rešenje po molbi opštine upućene Ministarstvu saobraćaja u pogledu podizanja železničke stanice ili najobičnijeg skloništa u kome bi se stanovništvo za vreme nepogodnog vremena, kiše, snega i mećave moglo skloniti. S obzirom, da po molbi upućenoj Ministarstvu nije ništa učinjeno, a približavajuća zima je na pragu, moli opštinsko predstavništvo, da se u interesu celokupnog stanovništva predstavništvo postara, kako bi se na železničkom stajalištu podiglo sklonište, da putnici ne bi i u buduće morali pod vedrim nebom čekati na dolazeće vozove. Odluka: Predstavništvo jednoglasno rešava, da se za podizanje skloništa na železničkom stajalištu upotrebi svota u iznosu 5 000 dinara, koja je predviđena po budžetu opštine za 1932. godinu na ime „bušenje jednog bunara“, te da se sa ovim novcem odmah bez sačekivanja potrebnog odobrenja odpočne sa zidanjem upitnogskloništa. Izvršenje ove odluke u granicama gore označene svote poverava se opštinskom poglavarstvu s tim, da se odluka podnese Kraljevskoj Banskoj Upravi radi naknadnog odobrenja.“[2]
Pretpostavlja se, da su nakon ove odluke, krajem 1932. su počeli zidati sklonište. O tome svedoči i jedna fotografija, na kome je prikazano kako meštani u snegu grade svoju železničku stanicu.[3] S obzirom na to, da su meštani zidali ovaj objekat na svoju ruku, bez odobrenja viših organa, veruje se, da on nije realizovan prema unapred utvrđenom tipskom projektu, već ga je sam građevinski majstor konstruisao. Po sećanjima, ova stanica je sa svojim ravnim krovom bila najneobičnija građevina u selu, i ni u kom pogledu nije ličila na seoske kuće, već je pratila moderne tokove u arhitekturi. U ovoj zgradi su se nalazile sledeće prostorije: čekaonica, službene prostorije šefa stanice i njegovog zamenika, službeni magacin i stan šefa stanice. Postojalo je i privredno dvoriste i bašta.[4]
Elektrifikacija železničke stanice je, po dukumentima Arhiva Vojvodine, urađena 1955. godine. Na situacionom planu jasno se vidi gabarit objekta. Deo zgrade bilo je u obliku izduženog pravougaonika, okrenuta dužom stranom prema šinama. Na suprotnoj strani postojao je jedan bočni rizalit pripojen pravougaoniku, i na ovaj način železnička stanica je dobila oblik osnove slova L. Dimenzije građevine nisu bile obeležene na ovom prikazu, kao ni ostali, pomoćni objekti stanice.[5]
Nakon ukidanja uskotračne pruge zgrada je imala više funkcija, više puta je obnovljena, međutim danas se nalazi u prilično lošem stanju. Danas je sačuvan samo deo nekadašnje stanice. Neki prateći objekti, kao što su magacini, i danas su sačuvani, ali stoje bez namene, i nalaze se u žalosnom stanju.
[1] 15. novembar 1932.
[2] Arhiv Vojvodine, F 126 II Kraljevska banska uprava Dunavske banovine, 93335/1932.
[3] Milan Micić: Osobito je Aleksandrovo sazidano. Biblioteka “Branko Radičević”, Žitište, 2013.
[4] Miodrag Cvetić: Železnička stanica u Aleksandrovu. = Pruge i vozovi u Vojvodini. KID PČESA–XVII KIBV, Novi Sad–Kikinda, 2002, 302–306.
[5] Arhiv Vojvodine, F 289 Pokrajinska komisija za reviziju građevinskih projekata, 1051/55. Elektrifikacija železničke stanice – Velike Livade.
